19 ΜΑΪΟΥ: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Του Παναγιώτη Θεοδωρίδη

Αντιδημάρχου Κοζάνης

 

 

H βίαιη κι συστηματική εξόντωση λαών, η δίωξη φυλών, πολιτισμών και παραδόσεων αποτελούν στίγμα για την παγκόσμια ιστορία, η οποία τιμωρεί αυτούς που την βιάζουν και μαζί με την ιστορία βιάζουν και τα ίδια τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ δικαιώνει αυτούς που αντιστέκονται σε κάθε μορφή βίας, με πίστη στο δίκαιο και στον άνθρωπο.

Οι Έλληνες πολλές φορές αντιστάθηκαν σε τέτοιες ενέργειες, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν να πράξουν το ίδιο.

Η βαρβαρότητα των γενοκτονιών, των εγκλημάτων αυτών που στρέφονται κατά της ίδιας ανθρωπότητας, χαρακτηρίζει κράτη και έθνη που δεν μπόρεσαν ποτέ να εκσυγχρονιστούν και να υιοθετήσουν τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και της ειρηνικής  συνύπαρξης.

Η απαίτησή μας για επίσημη αναγνώριση από το Τουρκικό κράτος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, δεν είναι ενέργεια αντιπαλότητας, ούτε έξαρση πατριωτισμού.
Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στα αθώα θύματα μιας μαύρης εποχής. Αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την ειρηνική συνύπαρξη και την κοινή πορεία προς το των δύο λαών.

Αντίθετα, η ανιστόρητη πολιτική της λήθης που έντεχνα και υποβολιμαία προωθούν κάποιοι, φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, ενισχύοντας την αδιαλλαξία και την επιθετική φύση του Τουρκικού καθεστώτος, με την ανοχή και συνενοχή της Δύσης και ιδιαίτερα των Αμερικάνων. Η λήθη ποτέ δε βοηθά την προσέγγιση και τη φιλία των λαών. Αντίθετα η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση και η επίλυση των προβλημάτων ανοίγουν το δρόμο της ειρήνης και της προόδου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτισμού και σύγχρονης αντίληψης αποτελεί η περίπτωση της Γερμανίας  και της Γαλλίας που όχι μόνο ξεπέρασαν τις μεγάλες ιστορικές διαφορές που είχαν, αλλά κατόρθωσαν να διδάσκεται το ίδιο μάθημα ιστορίας στα σχολεία των δύο χωρών.

Δυστυχώς η μέχρι σήμερα στάση του επίσημου Τουρκικού κράτους, δεν  μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε. Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια της Τουρκίας στις σχέσεις της με τη Δύση είναι ο τρόπος που επιλέγει να περιφρουρήσει την ιστορία της.

Αν και η πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Αθήνα άφησε κάποια σημάδια αισιοδοξίας, κυρίως με την απουσία στις συνομιλίες των Υπουργών Άμυνας των δύο χωρών με όλες τις προεκτάσεις και κυρίως τα μηνύματα που είχε αυτή η κοινή φυσικά απόφαση.

Οφείλει λοιπόν το Τουρκικό καθεστώς, αν θέλει να έχει θέση στο  σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο, να κάνει αυτό που έκαναν όλοι οι πολιτισμένοι λαοί, αλλά και αυτό που το υγιές τμήμα του Τουρκικού λαού-γιατί δεν είναι όλοι οι Τούρκοι γκρίζοι λύκοι- άρχισε σιγά-σιγά να πιστεύει με τη δημιουργία κοινών Ελληνο-Τουρκικών συλλόγων για τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και των μνημείων που υπάρχουν στις δυο χώρες και με τη συγκέντρωση υπογραφών από προσωπικότητες και ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης αλλά και από απλούς πολίτες με  απαίτηση την αναγνώριση των λαθών του παρελθόντος και την προσέγγιση των δύο  λαών.

Να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι πρόγονοι του, να ζητήσει ειλικρινή συγγνώμη , για να δώσει ένα μήνυμα και ένα δίδαγμα για το αύριο.