Από την αρχαιότητα ως και τις μέρες μας ο τόπος μας δεν μπορούσε να θρέψει τους κατοίκους του. Έτσι πολλοί Έλληνες αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους και να ζητήσουν καλύτερη μοίρα σε κάποια άλλη χώρα , όπως στην Γερμανία, Αμερική, Καναδά. Αυτός ο πόνος της ξενιτιάς εκφράστηκε με το τραγούδι γι΄ αυτό και υπάρχουν πάρα πολλά δημοτικά, ρεμπέτικα, λαϊκά ακόμα και έντεχνα τραγούδια. Σήμερα αυτό το φαινόμενο είναι πολύ πιο έντονο, συχνά ακούς στις τηλεοράσεις ότι τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, η διαφθορά και το μεγάλο χρέος της Ελλάδας έχει οδηγήσει πολλούς νέους με πτυχία να πάνε να βρούν δουλειά στο εξωτερικό. Είναι όμως αυτό λύση, δε ξέρω τι να πω. Μπορεί και εγώ να κάνω το ίδιο. Συχνά ακούω τη γιαγιά μου να αναφέρεται στον παππού της. Ο παππούς της έλεγε ήταν μετανάστης στην Αμερική. Είχε πάει μαζί με κατοίκους του χωριού για μια καλύτερη ζωή, που έλεγαν πως εκεί τα πράγματα ήταν εύκολα και πως τα μεροκάματα ήταν πολύ καλά.

Ο παππούς μου, έλεγε η γιαγιά μου, έφυγε και άφησε πίσω γυναίκα και τέσσερα παιδιά και τα μόνα χρήματα που είχε ήταν αυτά για το καράβι. Ήταν πολύ δύσκολα τα χρόνια και όταν έφευγε κάποιος δεν είχαν νέα του για πολύ καιρό. Στάθηκε όμως τυχερός γιατί το 1915 που πήγε στην Αμερική ήθελαν άτομα για την οικοδομή και ο παππούς ήταν καλός σε αυτή την δουλειά. Δούλεψε πολλά χρόνια αφού να φανταστείς έλεγε η γιαγιά μου «τα μωρά τα άφησε με πάνες και τα βρήκε όλα να βγάζουν το σχολείο». Συχνά η γιαγιά αναφερόταν σε ένα γράμμα που είχε στείλει ο παππούς μήνες μετά. «Γυναίκα η ζωή στα ξένα είναι άχαρη, η μοναξιά, η αρρώστια και η ταπείνωση των ανθρώπων σε κάνουν να θέλεις να τα παρατήσεις. Η απουσία των παιδιών και η δική σου είναι μεγάλη.

Με αγάπη Τάκης».

Και όπως έλεγε ο Οδυσσέας το παν ήταν το ταξίδι, ένα ταξίδι που πήρε 10 χρόνια. Σαν βγεις λοιπόν στον δρόμο του γυρισμού για την Ιθάκη να εύχεσαι να βρεις τον τόπο προορισμού σου σαν αυτόν που άφησες στην δεύτερη πατρίδα.